Model Proses Kreatif Graham Wallas 1922

Rajah 1. Model Pemikiran Kreatiif Graham Wallas

Graham Wallas dilahirkan pada 31 Mei 1858 dan meninggal pada 9 Ogos 1932. Beliau merupakan seorang sosialis Inggeris, pakar psikologi dan tokoh akademik. Beliau juga telah banyak mengemukakan idea berkaitan dengan proses pemikiran kreatif.  Model proses kreatif seperti rajah 1 di atas telah diperkenalkan pada tahun 1922.

1. Penyediaan (Preparation)- minda difokuskan kepada isu atau masalah dan dianalisis atau diteroka. Kreteria dibina untuk menganal pasti penyelesaian masalah yang boleh diteruskan. melibatkan langkah-langkah seperti membina rangka kasar, mendraf soalan dan idea-idea awal.
2. Pengeraman (Incubation)- Individu menangguhkan proses kreativiti buat sementara dan melakukan perkara-perkara lain terdahulu. Idea dibiarkan mengeram dalam minda.
3. Iluminasi (Illumination)- Idea-idea kreatif tercetus secara tiba-tiba dalam keadaan sedar mereka tiba-tiba mendapati idea bagaimana menyelesaikan sesuatu masalah. Pada peringkat ini individu memalui proses mengenal karekter.
4. Verifikasi (Verification)- peringkat akhir. Idea elah disahkan, dihuraikan dan diaplikasikan. Aktiviti atau demostrasi akan dijalankan untuk melibatkan apa yang terdapat pada peringkat illuminasi atau tidak dengan keperluan kreteria yang terdapat pada peringkat persediaan.

TEAM BUILDING

Team Building refers to a wide range of activities, presented to businesses, schools, sports teams, religious or nonprofit organizations designed for improving team performance. Team building is pursued via a variety of practices, and can range from simple bonding exercises to complex simulations and multi-day team building retreats designed to develop a team (including group assessment and group-dynamic games), usually falling somewhere in between. It generally sits within the theory and practice of organizational development, but can also be applied to sports teams, school groups, and other contexts. Team building is not to be confused with "team recreation" that consists of activities for teams that are strictly recreational. Teambuilding is an important factor in any environment, its focus is to specialize in bringing out the best in a team to ensure self development, positive communication, leadership skills and the ability to work closely together as a team to problem solve.

Work environments tend to focus on individuals and personal goals, with reward & recognition singling out the achievements of individual employees. "How to create effective teams is a challenge in every organization. Team building can also refer to the process of selecting or creating a team from scratch.

 

Reasons for Team Building

Reasons for Team Building include

§  Improving communication

§  Making the workplace more enjoyable

§  Motivating a team

§  Getting to know each other

§  Getting everyone "onto the same page", including goal setting

§  Teaching the team self-regulation strategies

§  Helping participants to learn more about themselves (strengths and weaknesses)

§  Identifying and utilizing the strengths of team members

§  Improving team productivity

§  Practicing effective collaboration with team members

What are Team Building Exercises and what is their purpose?

Team building exercises consist of a variety of tasks designed to develop group members and their ability to work together effectively. There are many types of team building activities that range from kids games to games that involve novel complex tasks and are designed for specific needs. There are also more complex team building exercises that are composed of multiple exercises such as ropes courses, corporate drumming and exercises that last over several days. The purpose of team building exercises is to assist teams in becoming cohesive units of individuals that can effectively work together to complete tasks.

 

Types of Team Building Exercises

Communication Exercise

This type of team building exercise is exactly what it sounds like. Communications exercises are problem solving activities that are geared towards improving communication skills. The issues teams encounter in these exercises are solved by communicating effectively with each other.

• Goal: Create an activity which highlights the importance of good communication in team performance and/or potential problems with communication.

Problem Solving/Decision Making Exercise

Problem Solving/Decision making exercises focus specifically on groups working together to solve difficult problems or make complex decisions. These exercises are some of the most common as they appear to have the most direct link to what employers want their teams to be able to do.

• Goal: Give team a problem in which the solution is not easily apparent or requires the team to come up with a creative solution

Planning/Adaptability Exercise

These exercises focus on aspects of planning and being adaptable to change. These are important things for teams to be able to do when they are assigned complex tasks or decisions. • Goal: Show the importance of planning before implementing a solution

Trust Exercise

A trust exercise involves engaging team members in a way that will induce trust between them. They are sometimes difficult exercises to implement as there are varying degrees of trust between individuals and varying degrees of individual comfort trusting others in general.

• Goal: Create trust between team members

Subgroups of Team Building Exercises

§  simple social activities - to encourage team members to spend time together

§  group bonding sessions - company sponsored fun activities to get to know team members (sometimes intending also to inspire creativity)

§  personal development activities - individual programs given to groups (sometimes physically challenging)

§  team development activities - group-dynamic games designed to help individuals discover how they approach a problem, how the team works together, and discover better methods

§  psychological analysis of team roles, and training in how to work better together

(and combinations of the above)

Team interaction involves "soft" interpersonal skills including communication, negotiation, leadership, and motivation - in contrast to technical skills directly involved with the job at hand. Depending on the type of team building, the novel tasks can encourage or specifically teach interpersonal team skills to increase team performance.

 

Models of Team Behavior

Team building generally sits within the theory and practice of organizational development. The related field of team management refers to techniques, processes and tools for organizing and coordinating a team towards a common goal - as well as the inhibitors to teamwork and ways to remove, mitigate or overcome them.

Several well-known approaches to team management have come out of academic work.

§  The forming-storming-norming-performing model posits four stages of new team development to reach high performance. Some team activities are designed to speed up (or improve) this process in the safe team development environment.

§  Belbin Team Types can be assessed to gain insight into an individual's natural behavioral tendencies in a team context, and can be used to create and develop better functioning teams.

§  Team Sociomapping  social networks approach and improves the team performance by improvement of specific cooperation ties between the people.

 

Organizational Development

In the organizational development context, a team may embark on a process of self-assessment to gauge its effectiveness and improve its performance. To assess itself, a team seeks feedback from group members to find out both its current strengths and weakness.

To improve its current performance, feedback from the team assessment can be used to identify gaps between the desired state and the current state, and to design a gap-closure strategy. Team development can be the greater term containing this assessment and improvement actions, or as a component of organizational development.

Another way is to allow for personality assessment amongst the team members, so that they will have a better understanding of their working style, as well as their fellow team mates.

A structured teambuilding plan is a good tool to implement team bonding and thus, team awareness. These may be introduced by companies that specialize in executing teambuilding sessions, or done internally by the human resource department.

A team-building consultant is responsible for each component of a team building intervention. He will likely interact with the team once, or for a limited number of times. During these first contacts, actively assessing the team, making recommendations, and providing activities (exercises that compose a team building intervention) for the team are the main responsibilities of the consultant. Moreover, usually a written proposal is required after the evaluation process, in which the trainer indicates how he or she would go about improving the team’s performance. Once the organization and consultant determine which recommendations to utilize (if not all), the consultant is then responsible for providing a useful intervention that will transfer back into the organizational setting. This responsibility usually requires the consultant to create a detailed plan of events, while allowing for flexibility. After the intervention has been employed, the consultant will typically evaluate the team-building program and communicate the results to the organization.

Maksud IKONOGRAFI

Belum Diperiksa

The Ambassadors karya Holbein adalah karya yang ikonografinya masih diperdebatkan.

Ikonografi adalah cabang sejarah seni yang mempelajari identifikasi, deskripsi dan interpretasi isi gambar. Kata ikonografi berarti "penulisan gambar", dan berasam dari Yunani Kuno.

Ikonografi juga dikenali sebagai lambang-lambang seni yang digambarjkan melalui lukisan, ukiran arca dan sebagainya.

Sementara itu perkataan ikon dikenali sebagai gambar, lukisan, imej dan gambaran 

Ayat: puisi Sutardji wujud dalam konteks ritual dan kepercayaan berserta ikon yang seiring bagi dunia magis Melayu-Indonesia yang primitif;

Lukisan atau gambar yang di anggap keramat (orang yang mulia)

A Definition of Collaborative vs Cooperative Learning

Ted Panitz (1996)

I have been searching for many years for the Holy Grail of interactive learning, a distinction between collaborative and cooperative learning definitions. I am getting closer to my elusive goal all the time but I am still not completely satisfied with my perception of the two concepts. I believe my confusion arises when I look at processes associated with each concept and see some overlap or inter-concept usage. I will make a humble attempt to clarify this question by presenting my definitions and reviewing those of other authors who have helped clarify my thinking.

Collaboration is a philosophy of interaction and personal lifestyle whereas cooperation is a structure of interaction designed to facilitate the accomplishment of an end product or goal.

Collaborative learning (CL) is a personal philosophy, not just a classroom technique. In all situations where people come together in groups, it suggests a way of dealing with people which respects and highlights individual group members' abilities and contributions. There is a sharing of authority and acceptance of responsibility among group members for the groups actions. The underlying premise of collaborative learning is based upon consensus building through cooperation by group members, in contrast to competition in which individuals best other group members. CL practitioners apply this philosophy in the classroom, at committee meetings, with community groups, within their families and generally as a way of living with and dealing with other people.

Cooperative learning is defined by a set of processes which help people interact together in order to accomplish a specific goal or develop an end product which is usually content specific. It is more directive than a collaboratve system of governance and closely controlled by the teacher. While there are many mechanisms for group analysis and introspection the fundamental approach is teacher centered whereas collaborative learning is more student centered.

Spencer Kagan in an article in Educational Leadership (Dec/Jan 1989/1990) provides an excellent definition of cooperative learning by looking at general structures which can be applied to any situation. His definition provides an unbrella for the work cooperative learning specialists including the Johnsons, Slavin, Cooper, Graves and Graves, Millis, etc. It follows below:

"The structural approach to cooperative learning is based on the creation, analysis and systematic application of structures, or content-free ways of organizing social interaction in the classroom. Structures usually involve a series of steps, with proscribed behavior at each step. An important cornerstone of the approach is the distinction between "structures" and "activities".

"To illustrate, teachers can design many excellent cooperative activities, such as making a team mural or a quilt. Such activities almost always have a specific content-bound objective and thus cannot be used to deliver a range of academic content. Structures may be used repeatedly with almost any subject matter, at a wide range of grade levels and at various points in a lesson plan."

John Myers (Cooperative Learning vol 11 #4 July 1991) points out that the dictionary definitions of "collaboration", derived from its Latin root, focus on the process of working together; the root word for "cooperation" stresses the product of such work. Co-operative learning has largely American roots from the philosophical writings of John Dewey stressing the social nature of learning and the work on group dynamics by Kurt Lewin. Collaborative learning has British roots, based on the work of English teachers exploring ways to help students respond to literature by taking a more active role in their own learning. The cooperative learning tradition tends to use quantitative methods which look at achievement: i.e., the product of learning. The collaborative tradition takes a more qualitative approach, analyzing student talk in response to a piece of literature or a primary source in history. Myers points out some differences between the two concepts:

"Supporters of co-operative learning tend to be more teacher-centered, for example when forming heterogeneous groups, structuring positive inter- dependence, and teaching co-operative skills. Collaborative learning advocates distrust structure and allow students more say if forming friendhip and interest groups. Student talk is stressed as a means for working things out. Discovery and contextural approaches are used to teach interpersonal skills."

"Such differences can lead to disagreements.... I contend the dispute is not about research, but more about the morality of what should happen in the schools. Beliefs as to whast should happen in the schools can be viewed as a continuum of orientations toward curriculum from "transmission" to "transaction" to "transmission". At one end is the transmission position. As the name suggests, the aim of this orientation is to transmit knowledge to students in the form of facts, skills and values. The transformation position at the other end of the continuum stresses personal and social change in which the person is said to be interrelated with the environment rather than having control over it. The aim of this orientation is self-actualization, personal or organizational change."

Rocky Rockwood (National Teaching and Learning Forum vol 4 #6, 1995 part 1) describes the differences by acknowledging the parallels they both have in that they both use groups, both assign specific tasks, and both have the groups share and compare their procedures and conclusions in plenary class sessions. The major difference lies in the fact that cooperative deals exclusively with traditional (canonical) knowledge while collaborative ties into the social constructivist movement, asserting that both knowledge and authority of knowledge have changed dramatically in the last century. "The result has been a transition from "foundational (cognitive) understanding of knowledge", to a nonfoundational ground where "we understand knowledge to be a social construct and learning a social process" (Brufee, Collaborative learning: Higher Education, Interdependence, and the Authority of Knowledge, 1993). Rockwood states:

"In the ideal collaborative environment, the authority for testing and determining the appropriateness of the group product rests with, first, the small group, second, the plenary group (the whole class) and finally (but always understood to be subject to challenge and revision) the requisite knowledge community (i.e. the discipline: geography, history, biology etc.) The concept of non- foundational knowledge challenges not only the product acquired, but also the process employed in the acquisition of foundational knowledge."

"Most importantly, in cooperative, the authority remains with the instructor, who retains ownership of the task, which involves either a closed or a closable (that is to say foundational) problem ( the instructor knows or can predict the answer). In collaborative, the instructor--once the task is set-- transfers all authority to the group.In the ideal, the group's task is always open ended."

"Seen from this perspective, cooperative does not empower students. It employs them to serve the instructor's ends and produces a "right" or acceptable answer. Collaborative does truly empower and braves all the risks of empowerment (for example, having the group or class agree to an embarrassingly simplistic or unconvincing position or produce a solution in conflict with the instructor's)."

"Every person, Brufee holds, belongs to several "interpretative or knowledge communities" that share vocabularies, points of view, histories, values, conventions and interests. The job of the instructor id to help students learn to negotiate the boundaries between the communities they already belong to and the community represented by the teacher's academic discipline, which the students want to join. Every knowledge community has a core of foundational knowledge that its members consider as given (but not necessarily absolute). To function independently within a knowledge community, the fledgling scholar must master enough material to become conversant with the community."

Rockwood concludes:

"In my teaching experience, cooperative represents the best means to approach mastery of foundational knowledge. Once students become reasonably conversant, they are ready for collaborative, ready to discuss and assess,...."

Myers suggests use of the "transaction" orientation as a compromise between taking hard positions advocating either methodology.

"This orientation views education as a dialogue between the student and the curriculum. Students are viewed as problem solvers. Problem solving and inquiry approaches stressing cognitive skills and the ideas of Vygotsky, Piaget, Kohlberg and Bruner are linked to transaction. This perspective views teaching as a "conversation" in which teachers and students learn together through a process of negotiation with the curriculum to develop a shared view of the world."

It is clear to me that in undertaking the exercize of defining differences between the two ideas we run the risk of polarizing the educational community into a we versus them mentality. There are so many benefits which acrue from both ideas that it would be a shame to lose any advantage gained from the student-student-teacher interactions created by both methods. We must be careful to avoid a one-size-fits-all mentality when it comes to education paradigms.

As a final thought, I think it behooves teachers to educate themselves about the myriad of techniques and philosophies which create interactive environments where students take more responsibility for their own learning and that of their peers. Then it will become possible to pick and chose those methods which best fit a particular educational goal or community of learners.

SEJARAH SENI DI MALAYSIA (3)

Pelukis Malaysia pertama yang mengadakan pameran solo di seberang laut ialah Chuah Thean Teng yang diadakan di London pada tahun 1959. dan dipersembahkan oleh Majlis Kesenian Persekutuan. Catan batik eksotik yang dihasilkan sejak beliau membuka Yahong Gallery pada tahun 1955 telah meninggikan taraf batik daripada hasil pertukangan tangan kepada bentuk seni halus. Kejaan Chuan telah membawa seni Malaysia kepada seni antarabangsa. Seterusnya pelukis-pelukis batik yang lain seperti Khalil Ibrahim, Tay Mo Leong dan Toya turut menerima pengiktirafan antarabangsa.

Tahun 1960-an

Seni lukis aliran utama 1960-an adalah dengan nilai-nilai mistikal dan semesta telah menarik perhatian audien untuk menghayatinya kerana mempunyai kelainan. Dengan adanya tradisi seni khat telah membentuk satu pengucapan gambaran yang tersendiri. Lahir pandangan yang kritikal terhadap seni lukis. Pelbagai aktiviti dijalankan melalui saluran media massa. Antaranya ialah perbincangan, ceramah, syarahan, laporan, pameran dan sebagainya. Acara-acara seni lukis menjadi acara gemilang yang dihadiri oleh pelukis-pelukis, pencinta seni, ahli politik dan diplomat.

Special Teachers Training Institute (STTI) ditubuhkan pada tahun 1960 yang kemudiannya ditukar kepada Maktab Perguruan Ilmu Khas (MPIK). Guru-guru yang berminat di bidang seni diberi peluang melanjutkan pelajaran melalui kursus sepenuh masa selama satu tahun. Mereka yang menunjukkan bakat besar dihantar untuk melanjutkan pengajian ke luar negara. Golongan pelukis-pelukis dan pendidik seni telah menjadi tenaga  utama seni lukis pada lewat tahun 1960an. Kakitangan akademik Jabatan Seni di Maktab Perguruan Ilmu Khas seperti Syed Ahmad Jamal, Anthony Lau, Lee Joo For, Cheong Laitong, Jolly Koh dan lain-lain lagi memainkan peranan yang penting dalam seni lukis avant-garde di negara ini. Institusi Senilukis yang pertama ditubuhkan ialah Malayan Institut of Art pada tahun 1966. Institusi persendirian ini menawarkan kursus-kursus  diploma selama tiga tahun dalam bidang Fine Art, Commercial Art dan Interior Design di samping kursus-kursus sambilan.

Tahun 1967-an

Penubuhan Institut Teknologi Mara pada tahun 1967 telah melahirkan sekumpulan tenaga baru pendidik seni dan usahawan-usahawan Melayu dalam bidang seni tertentu. Ia menawarkan kursus diploma selama empat tahun dalam bidang Fine Arts (Painting and Sculpture), Graphics, Photography, Fine Metal, Pottery and Ceramics, Textiles, Fashion dan Industrial Design.

Tahun 1968-an

Kuala Lumpur College of Art telah ditubuhkan dalam tahun 1968 dengan menawarkan kursus diploma selama tiga tahun dalam bidang Painting, Sculpture, Ceramics, Chinese Brush Painting, Photography dan Commercial Art. Tahun 1970an

Tahun 1970-an

Awal tahun 1970an pensyarah-pensyarah Intitut Teknologi Mara telah mengambil alih tempat avant-garde. Mereka terdiri dari kumpulan ’New Scene’ seperti Redza Piyadasa, Sulaiman Haji Esa, Chong Kam Kow, Tan Teong Eng, Joseph Tan dan lain-lain lagi. Kumpulan ini telah mendebarkan keadaan seni lukis tempatan dengan ungkapan-ungkapan yang mencabar. Pendekatan gaya catan mereka yang berasaskan optik dan maklumat telah mengejutkan pelukis-pelukis tempatan dan masyarakat umum.

Pelukis-pelukis bukan sahaja berkarya dalam bidang minimal, pop, op dan lain-lain aliran semasa tetapi juga menyarankan seni melibatkan kepintaran, nilai-nilai mistika dan metafisika iaitu maklumat dan ilmu yang luar dari bidang catan. Catan hard-edge yang menegaskan kedataran dan tanpa isyarat yang dipelopori oleh Chong Kam Kow, Tan Teong Eng dan Tong Tuck telah mempunyai ikutan yang teguh di awal 1970-an.

SEJARAH SENI DI MALAYSIA (2)

Persatuan Seni Singapura mengadakan pameran-pameran dan aktiviti-aktiviti seni di dalam dan di luar negeri yang dibuka kepada semua pelukis tanpa mengira bangsa dan darjat. Walker, pelukis mahir aliran Impressionisme telah melatih beberapa pelukis terkemuka seperti Lim Cheng Hoe. Lim diiktiraf sebagai pelukis cat air yang terunggul di mana beliau juga memberi ilham serta menjadi mentor kepada golongan pelukis generasi ini. Lee Man Fong, pelukis penting dalam seni lukis Singapura berhijrah ke Singapura dari Indonesia pada tahun 1967. Dilahirkan di Kanton, China pada 1913, beliau berpindah ke Jakarta pada 1932 dan bekerja sebagai pelukis komersil. Pada tahun 1947, beliau mendapat biasiswa kerajaan Belanda untuk menuntut kesenian di negeri Belanda. Beliau seterusnya dilantik sebagai pelukis Istana Presiden oleh Presiden Sukarno.

Pada Disember, 1941 pendudukan jepun telah mengekang semua aktiviti kebudayaan. Kempeitai iaitu polis tentera Jepun telah mengawasi kumpulan-kumpulan kebudayaan China. Rekod-rekod dan bukti-bukti fotografik lawatan Kelab Seni Lukis China Pulau Pinang telah dibakar sebagai langkah berjaga-jaga. Pada tahun 1945 keseniang di Pulau Pinang telah dihidupkan semula dengan penubuhan Kumpulan Pendidik Seni Pulau Pinang di bawah Jabatan Pendidik Seni, Pulau Pinang. Pada tahun 1948, Tay hooi Keat menjadi warganegara Malaysia pertama yang pergi ke Britain untuk mempelajari seni lukis di Camberwell School of Art. Setelah perang tamat, pusat seni telah beralih dari Paris ke New York. Para pelukis Amerika Syarikat memulakan pergerakan seni seperti Action painting, Ekspressionisme abstrak, Seni Pop, Seni Op, Performance Art, Minimalisme, Seni Konseptual dan sebagainya. Pelukis-pelukis tempatan yang pergi ke luar negeri turut terdedah kepada pelbagai pengaruh aliran seni.

Selepas perang tamat, Pulau Pinang menjadi pusat daya tarikan para pelukis. Frank Sullivan, penaung seni yang terkenal telah menemui Mohd Hoessein Enas di Pulau Pinang pada tahun 1949 dan telah menggesa beliau berpindah ke Kuala Lumpur . Hoession seterusnya menubuhkan Angkatan Pelukis semenanjung dan menjadi tokoh seni kebangsaan yang terkenal. Tahun 1950an

Pada tahun 1952, Majlis Pendidik Seni Pulau Pinang telah ditubuhkan dan diterajui oleh Tay Hooi Keat sebagai pengerusi. Di antara ahli-ahlinya adalah Lee Joo For, Tan Tin Kok, Kim Tong Juan, Tan Lye Hoe dan Chee Wee Sun. Kebanyakan ahli-ahlinya terdiri guru-guru sekolah aliran Bahasa Inggeris. Tay Hooi Keat yang kembali ke Pulau Pinang dari United Kingdom memperkenalkan konsep-konsep baru yang memeranjatkan masyarakat seni lukis tempatan.

Pada tahun 1952 juga Cheong Soo Pieng, Chen Chong Swee, Chen Wen His dan Liu Kang berkunjung ke Bali. Sekembalinya dari Bali mereka mengelolakan pameran bertajuk ’Empat Pelukis Kembali’ yang menyebabkan penciptaan susuk tubuh badan yang dikaitkan dengan seniman Nanyang. Pameran ini telah mendorong ramai pelukis tempatan seperti Khaw Sia membuat lawatan melukis ke Bali. Seterusnya pada tahun 1952 juga, Majlis Kesenian ditubuhkan untuk memberi sokongan, menjaga dan menggiatkan aktiviti-aktiviti dalam pelbagai bidang seni dengan bantuan kerajaan.

Pada tahun 1953, Persatuan Seni Pulau Pinang ditubuhkan di bawah pimpinan Loh Cheng Chuan. Majlis Kesenian Pulau Pinang ditubuhkan pada tahun yang sama dengan souter sebagai Presiden, Tay Hooi Keat sebagai setiausaha dan A Sabapathy sebagai bendahari dan juruaudit. Kedua-dua pertubuhan ini telah mengadakan pameran-pameran seni secara tetap untuk ahli-ahli mereka. Mereka menganjurkan pameran solo untuk para pelukis tempatan serta pelukis luar negara yang membuat lawatan. Wednesday Art Group telah ditubuhkan pada tahun 1952 di Kuala Lumpur oleh Peter Harris. Pada awalnya terdapat kekurangan kegiatan seni yang serius di Kuala Lumpur. Peter Harris merupakan Penguasa Seni di Kementerian Pendidikan dan beliau adalah lepasan sekolah seni di United Kingdom. Beliau memperkenalkan estetik dan teknik seni lukis moden kepada guru-guru dan pelukis muda tempatan yang berminat. Di antara pelukis-pelukis yang mendapat tunjuk ajar dan galakan beliau ialah Patrick Ng, Cheong Lai Tong, Zakariah Noor, Ismail Mustan, Dzulkifli Buyong, Ho Kai Peng, Liu Siat Mooi, Grace Selvanayagam, Phoon Poh Hoon, Jolly Koh dan Syed Ahmad Jamal.

Pada tahun 1954, Persatuan Seni Selangor telah diasaskan oleh ekspatriat dan ahli-ahli seperti Fung Yow Chork, Zakariah Noor, Yong Peng Seng, Chong Hooi Fah, Syed Zainal dan Chong Sing Kwai. Kumpulan ini  bertemu seminggu sekali pada hari Khamis di Sekolah Lelaki Methodist untuk membuat catan potret, figuratif, lukisan dan lakaran. Angkatan Pelukis Semenanjung iaitu APS yang kemudiannya dikenali sebagai Angkatan Pelukis Se Malaysia ditubuhkan di Kuala Lumpur pada tahun 1956 oleh Mohd Hossein Enas. APS bertujuan untuk mengumpul serta menyatupadukan pelukis-pelukis Melayu. Ahli-ahlinya telah mencontohi penasihat mereka, Mohd Hoessein Enas yang terkenal kerana potret realistik dalam cat minyak dan pastel. Antara yang terkenal dalam persatuan ini ialah Idris Salam, Mohd Sallehuddin, Sabtu Mohd Yusof, Mazli Mat Som, Ahmad Hassan, Yusof Abdullah dan Zakariah Noor.

Pada tahun 1957, Thursday Art Group telah ditubuhkan di Pulau Pinang dengan matlamat yang sama dengan Wednesday Art Group. Ahli-ahli terdiri daripada Abdullah Ariff, Tay hooi Keat, Kuo Ju Ping, Lee Joo For, Lim Tong Juan dan William K.K. Lau. Mereka memperkenalkan konsep-konsep baru, mengadakan kelas-kelas melukis, sesi perbincangan dan pameran. Menjelang kemerdekaan seni telah menjadi salah satu simbol kepada perpaduan kaum di Malaysia. Persepsi masyarakat terhadap seni telah mula berubah. Seni daripada taraf rendah (kedaerahan) meningkat ke peringkat antarabangsa.

Pada tahun 1957 Frank Sullivan telah dilantik sebagai setiausaha akhbar kepada YTM Tunku Abdul Rahman Putra Al-Haj, Perdana Menteri Malaya yang pertama. Ini membawa kesan yang mendalam dalam perkembangan seni Malaysia kerana usaha-usaha Sullivan yang bersungguh-sungguh untuk memperkenalkan para pelukis tempatan serta karya-karya mereka. Balai Seni Lukis Negara di 109, Jalan Ampang telah dibuka dengan rasminya oleh YTM Tunku Abdul Rahman pada 27 Ogos 1958. Pameran pembukaan telah memaparkan karya-karya Chen Wen His, Cheong Lai Tong, Chuah Thean Teng, Mohd Hoessein Enas, Nik Zainal Abidin, Peter Harris, Patrick Ng, Syed Ahmad Jamal, Tay Hooi Keat dan Yong Mun Sen.

Selain Frank Sullivan yang menjadi setiausaha selama sepuluh tahun, antara yang telah membangunkan Balai Seni Lukis Negara adalah Tan Sri Mubin Sheppard, Tan Sri Ghazali Shafie, Tan Sri Dato’ Azman Hashim, Tan Sri Kamarul Ariffin, Tan Sri Zain Azraii, Professor Ungku Aziz, Puan P.G. Lim dan ramai lagi. Balai Seni Lukis Negara memperolehi koleksi tetapnya secara beransur-ansur. Dua koleksi yang menarik ialah gambar foto burung Dato’ Loke Wan Tho dan Koleksi hasil-hasil kaligrafi dinasti Sung yang didermakan oleh Lee Kah Yeow bernilai 2 juta ringgit.

SEJARAH SENI DI MALAYSIA (1)

Sejarah Awal Seni Visual

Kepercayaan bahawa pengembara- pengembara Eropah dan Inggeris telah meminta pelukis-pelukis negeri-negeri Selat yang berketurunan Cina atau Melayu untuk melukis gambaran kehidupan tempatan yang bermotifkan flora dan fauna. Ini disebabkan oleh minat mereka atau sebagai rekod sejarah. Lukisan-lukisan dan catan-catan tersebut banyak ditempah oleh pegawai-pegawai Syarikat Hindia Timur yang ditempatkan di  Malaya.

Pihak Inggeris telah memperkenalkan genre lukisan/ catan lanskap dalam aliran Realisme, zaman Pre-Raphelites, Turner dan Constable. Ini telah berterusan sehingga abad ke 19 apabila Seni Eropah terutamanya  Seni Perancis mula memberi kesannya kepada seluruh rantau dengan pergerakan-pergerakan seni seperti aliran Impresionisme, Kubisme, Surealisme, Futurisme dan Konstruktivisme.

Sumbangan golongan Cina kepada perkembangan seni Malaysia dan Singapura berpunca daripada pendatang dan pelawat Cina seperti Xu Beihong yang telah bermastautin di Pulau Pinang untuk beberapa tahun. Mereka juga telah berkunjung ke Singapura untuk sesuatu jangka masa. Mereka telah menerima pendidikan dalam lukisan berus Cina dan kaligrafi di China.

Pada mulanya penghijrah-penghijrah awal dari China adalah untuk mencari sara hidup. Seni halus tidak pernah difikirkan . Hanya selepas mereka bertapak kukuh dan berjaya dalam kehidupan, barulah terdapat beberapa penghijrahan berdasarkan kretiviti artistik mereka. Terdapat yang terlibat dalam pendidikan Seni dan ada pula yang menjadi pelukis amatur. Antara yang berjaya dalam bidang seni ialah Lee Kah Yeow, Wang Yau, Reverend Chuk Mor, Reverend Pak Yuen, Chai Horng, Chung Hong Kong dan Zhen Wei Sin. Kesimpulannya pada awal tahu 1920an terdapat pelukis yang mempamerkan hasil karyanya. Pameran seni lukis yang terawal di singapura ialah pameran Lian Xiao Oh pada tahun 1924. Disusuli pula dengan pameran pastel He Qui Qo pada tahun 1926.

Aktiviti-aktiviti seni yang awal di Pulau Pinang bermula apabila pengasasan Pulau Pinang pada tahun 1786 oleh Sir Francis Light di bawah Syarikat Hindia timur. Pelukis-pelukis Inggeris yang tinggal di Pulau Pinang gemar melukis pemandangan laut dan keindahan alam semulajadi pulau itu. Kemungkinan terdapat pelukis tempatan yang membekalkan lukisan-lukisan kepada para penaung Syarikat Peniagaan Eropah.

Perkembangan seni lukis moden boleh dikesan sehingga tanuh 1920an semasa kumpulan penang Impressionist ditubuhkan. Kumpulan ini terdiri daripada ekspatriat Eropah yang kebanyakannya merupakan surirumah bangsa Inggeris. Disebabkan sikap-sikap kolonialistik pada masa itu, pelukis-pelukis tempatan Pulau Pinang tidak dibenarkan menyertai Penang Impressionist. Dua orang pelukis tempatan yang diterima menganggotainya ialah Puan Lim Cheng Kung dan Abullah Ariff. Abdullah Arif diterima dalam kumpulan itu kerana perkhidmatan beliau sebagai pendidik seni diperlukan, manakala Puan Lim pula isteri seorang jutawan yang dapat memberi sokongan kewangan.

Tahun 1920-an merupakan peringkat yang penting dalam sejarah seni lukis Pulau Pinang. Yong Mun Seng telah datang ke Pulau Pinang dari Singapura dan mendirikan studio seninya. Pelukis pertama yang mengadakan pameran seni lukis di Malaysia adalah Ooi Hwa yang telah mempamerkan karya-karyanya di Pulau Pinang pada tahun 1927. Ooi Hwa dan Lee Cheng Yong mungkin merupakan pelukis pertama yang pergi ke luar negeri untuk mempelajari seni di Akademi Seni Halus Shanghai. SITC (Sultan Idris Training College) ditubuhkan pada tahun 1922. Mata pelajaran Pendidikan Seni diajar di samping subjek-subjek lain. Komponen subjek Pendidikan Seni diajar bersama-sama dengan pertukangan tangan seperti membuat bakul dan lain-lain seni pertukangan rakyat ketika itu.

Sukatan Pelajaran yang digunakan adalah pelajaran menggunakan mengkuang untuk membuat bakul bagi tahun pertama. Mereka dikehendaki mencipta corak-corak baru dengan menggunakan rotan dan buluh. Kerja-kerja tahun pertama disambung pada tahun ke dua dan penggunaan rotan dan buluh adalah lebih meluas lagi pada tahun ke tiga. Buku teks yang digunakan ialah ’Kitab Rajah-rajah Anyaman’ oleh guru anyaman Mr. W. Olaguera.

Penuntut-penuntut diberi pilihan untuk pertukangan kayu bagi melatih membuat perabot-perabot seperti meja kecil, almari buku, tongkat dan sebagainya. Dalam tempoh tiga tahun terdapat enam kelas pertukangan kayu. Pilihan seterusnya adalah menjilid buku di mana hanya sebahagian kecil penuntut tahun tiga sahaja yang mengikutinya. Menganyam jaring bagi permainan bola sepak, hoki dan bola tampar. Pertukangan tanah liat di mana hanya sebilangan penuntut sahaja dipilih untuk belajar membuat tempat bunga, periuk dan lain-lain daripada tanah liat.

Pada tahun 1935, sekumpulan pelukis di Singapura merupakan penuntut Sekolah Seni Halus Shanghai, Sekolah Seni Shanghai dan Universiti. Mereka telah menubuhkan Salon Art Studies Society yang kemudiannya ditukar kepada Persatuan Pelukis-pelukis Cina.

Persatuan ini menumpukan perhatian kepada perlaksaan pameran karya-karya pelukis asing, terutamanya karya pelukis-pelukis HongKong dan Cina. Pelukis tempatan turut diberi peluang untuk meluaskan pengalaman. Pameran tahunan mereka telah menjadi tradisi berterusan tanpa sebarang sekatan melainkan pada tahun-tahun peperangan 1942 hingga 1945. Ramai ahlinya merupakan staf Akademi Seni Halus Nanyang.

Akademi Seni Halus Nanyang diasaskan pada tahun 1938 oleh pengetuanya, Lim Hak Tai. Lim Hak Tai, seorang pelukis ternama dan berwawasan memperkembangkan kesenian dengan menubuhkan institusi yang pertama dan paling lama di Singapura. Di antara pelukis-pelukis terkenal yang menjadi tenaga pengajar ialah Cheong Soo pieng, Georgette Chen Li Ying, Chen Wen His dan Chen Chong Swee. Para pelukis ini telah datang ke Singapura selepas Perang Dunia ke Dua. Mereka dilatih di akademi-akademi Seni di Shanghai, kanton dan Amoy. Mereka juga didedahkan kepada pengaruh modenis aliran-aliran di Paris.

Pelukis-pelukis Nanyang memainkan peranan yang besar dalam perkembangan tradisi seni moden di Malaysia dan Singapura melalui aktiviti-aktiviti mereka. Mereka terkenal kerana menggabungkan konsep Barat dan Timur dalam hasil karya mereka, yang kemudiannya dikenali sebagai Nanyang. Apabila Cheng Yong kembali pada tahun 1932, beliau mengadakan pameran solo di Philomatic Union, Acheen Street. Pameran ini telah memberi kesedaran kepada pelukis-pelukis tempatan yang telah melukis bersendirian dan tidak sedar akan kewujudan pelukis-pelukis lain.

Pada tahun 1936, pelukis-pelukis Cina telah berkumpul di bawah pengaruh Yong Mun Sen, dan menubuhkan Kelab Seni Lukis Cina Pulau Pinang. Di antara pengasas kelab ini termasuklah Lee Cheng Yong sebagai Presiden, Yong Mun Seng sebagai Timbalan Presiden, Quan Kuan Sin sebagai setiausaha, Tay Hooi keat sebagai bendahari dan Kuo Ju Ping, Tan Seng Aun, Tan Gek Khean serta Wan Fee sebagai ahli jawatan kuasa. Mereka telah mengadakan Pameran seni dan Fotografi yang pertama. Kebanyakan karya yang dipamerkan adalah mengikut aliran Realisme Barat dan Post Impressionism di samping beberapa lukisan berus Cina tradisional. Pelukis-pelukis di seluruh Malaysia dan singapura telah diundang untuk menjayakan pameran ini. Pada tahun 1937, kumpulan Penang Impressionist yang mengadakan pameran tahunan secara tetap, telah menjemput ahli-ahli Kelab Seni Lukis Cina pulau Pinang. Jemputan ini amat menggalakkan pelukis-pelukis tempatan memberi sumbangan yang positif. Pameran ini merupakan pameran terakhir Penang Impressionist sebelum dibubarkan sebelum bermulanya Perang dunia Kedua. Kebanyakan ahlinya yang aktif telah pulang ke Eropah atau pun telah dipindahkan.

Kelab Seni Lukis Cina Pulau Pinang telah mengadakan dua atau tiga lagi pameran di bawah pimpinan Lim Cheng Ean (ayah P.G. Lim dan Lim Kean Siew, pengumpul karya seni) dan seterusnya dipimpin oleh Ong Keng Seng. Ketika peperangan, aktiviti-aktiviti pertubuhan terpaksa diberhentikan untuk sementara waktu kerana kawalan keselamatan yang dikenakan di kawasan desa dan pantai. Akhirnya, pertubuhan ini dibubarkan sebelum kemaraan jepun pada tahun 1941. Pada tahun 1949, persatuan seni Singapura telah ditubuhkan oleh beberapa ekspatriat seperti Dr. Gibson-Hill yang mengetuai Raffles Museum and Library, Richard Walker yang merupakan pengetua Seni Sekolah-sekolah Singapura, Francis Thomas iaitu guru Sekolah St Andrews, Suri Mohgani iaitu pelukis tempatan dan Liu Kang yang juga Presiden persatuan tersebut. Walau pun Liu Kang bukan seorang guru seni beliau disanjung tinggi sebagai pelukis yang cekap dan penglibatan aktifnya dalam Persatuan Pelukis Cina dan Persatuan Seni Singapura.